Stel je voor: je zit met je Tinder date een pizza Quattro Stagioni te eten en plotseling valt er een gênante stilte. De gespreksonderwerpen zijn op. En dat terwijl je pas net bij het gedeelte met artisjokken bent aanbeland. Mijn persoonlijke favoriet overigens. Noodgedwongen sta je op het punt om de joker in te zetten oftewel gespreksonderwerp nummer één in Nederland: het weer.

Door: Femke Steketee

Geen pizza

Geef de schuld maar aan de Italiaanse componist Antonio Vivaldi. Hij voelde goed aan dat je altijd op het weer kunt terugvallen wanneer je het even niet meer weet en vond hierin de inspiratie voor het schrijven van vier vioolconcerten die hij in 1723 voltooide: de Quattro Stagioni. Hoewel het recept van de pizza continu verandert – en ook niet helemaal duidelijk is – staat die van de échte Quattro Stagioni vast: lente, zomer, herfst en winter. In tegenstelling tot ons mopperende Nederlanders, weet Vivaldi wél een mooi verhaal aan de verschillende seizoenen te koppelen. Bij elk concert hoort een sonnet, dat ondersteunt wat in zijn muziek wordt verklankt. Zingende vogeltjes, het onweer en een blaffende hond zijn voorbeelden daarvan.

Voorzetje

De Quattro Stagioni waren zeer vernieuwend voor Vivaldi’s tijd. Dat komt mede doordat hij in deze vioolconcerten – en de pak ‘m beet 500 overige werken – het concerto vorm heeft gegeven. Hij verdeelde ze in delen: snel-langzaam-snel en deze driedelige vorm werd later doorgezet door jongens als Beethoven, Brahms en Tchaikovsky. Samen met het beeldende aspect maakt dit Vivaldi een heuse voorloper van de Romantiek.

Stagioni-moe

De Vier Jaargetijden zijn immens populair geworden. Ze gelden zo’n beetje als soundtrack van ons leven, want je hoort ze werkelijk overal in elk denkbare versie. In mijn geval duiken ze steeds op in uitermate vervelende situaties, namelijk in een elektronische versie als achtergrondmuziek in het ziekenhuis toen ik een meedogenloze dokter naar mijn ooginfectie liet kijken en zelfs in de wacht bij de Belastingdienst. Ik heb van schrik opgehangen toen een swing-variant op De Lente door de hoorn schalde. Ik denk dat ze het expres doen.

Het was tijdens het hardlopen toen ik onlangs wederom met de seizoenen werd geconfronteerd. Ik had nog twee kilometer te gaan wanneer het plotseling met bakken uit de hemel kwam. Vloekend vervolgde ik mijn weg toen mijn shuffle besloot om het derde deel uit De Herfst van Vivaldi af te spelen. Hoe toepasselijk. Na enkele meters ontdekte ik dat mijn pas zich als vanzelf aanpaste aan de muziek en kreeg ik er lol in. Ik was vergeten dat de originele versie van het stuk swingt en vrolijk is. Voor ik het wist was ik thuis. Doorweekt en met Vivaldi op repeat.