Weinig regels, performances van max een half uur, een festival gevoel doordat je van zaal naar zaal kunt hoppen en je biertje gewoon mee naar binnen mag.
Zaterdag 7 april was ik bij de tweede editie van Klassifest in Paradiso. Muzikaal gezien was het een fijne mix tussen stil genieten en uitbundig headbangen.
Door: Micha Windgassen
Stilzwijgend genieten of gezellig geroezemoes?
Het publiek bestaat uit een mooie combinatie van jong, oud, man, vrouw. De meeste mensen die ik spreek, vinden het een verademing om eens niet muisstil te hoeven zijn bij een klassiek concert. Natuurlijk zijn er een aantal stille genieters en er klinkt dan ook af en toe ‘sssttt’ door de zaal, maar over het algemeen vinden de bezoekers het geklets op de achtergrond niet erg. Ook de musici lijken er wel van te genieten: “Als het publiek dan écht stil is door de muziek die je maakt, dan dwing je het ook af. Die momenten zijn magisch”, vertelt de klarinettist van het Nederlands Blazers Ensemble. Hij straalt erbij en vindt het duidelijk erg leuk om in Paradiso te spelen. Ook op de vraag ‘Concertgebouw of Paradiso’ antwoorden veel musici “op dit moment Paradiso, want het is – tja – gewoon anders!?”
Van Vivaldi tot nachtclub
Klassifest is zowel een mooie ontdekkingstocht voor een beginnende liefhebber van klassieke muziek, als een avondje “ff wat anders” voor de frequente concertbezoeker. De avond begint met een te gekke openingsshow in de Grote Zaal, met een indrukwekkend theremin solo van Thorwald Jørgensen, die naadloos overgaat in ‘O mio bambbino caro’ van Puccini gezongen door Bernadeta Astari, die midden in de zaal staat. Dit zorgt voor het eerste kippenvel moment van de avond.
Amsterdam Sinfonietta, het Nederlands Philharmonisch Orkest en het Nederlands Blazers Ensemble weten de zaal zowel stil te krijgen als op z’n kop te zetten. Mooie visuals versterken de muziek.
Om 23:00 sluit de Grote Zaal en klinkt er alleen nog muziek in de Kleine Zaal. Dit levert enige frictie op, omdat het programma daar nog vrij rustig is en mensen net uitgelaten de Grote Zaal verlaten. Het is immers ook al wat later op de avond, dus waarschijnlijk zitten er al wat biertjes achter de kiezen.
Het altijd verrassende Alma Quartet sluit de avond af met muziek van o.a. Erwin Schulhoff. Ondanks dat Marc Daniel van Biemen de zaal toch echt een keer moet verzoeken wat stiller te zijn omdat hij zichzelf amper hoort spelen, hadden ze zich hier ook op ingesteld. “Van mij mag er juist wel wat gerommel zijn op de achtergrond. De muziek van Schulhoff werd vroeger ook vaak in een nachtclub gedraaid, daar was het ook niet stil”, aldus Jeroen Woudstra. Maar dat mocht de pret niet drukken: de mannen kregen een warm eindapplaus met veel gejoel.
Oprichters Milena Haverkamp en Olga Mouret: “Met Klassifest willen we de vooroordelen rondom klassieke muziek wegnemen. Mensen denken vaak dat het niet voor hen is, maar er is zoveel, er zit altijd wel iets tussen wat je wel mooi vindt. En dat je er een biertje bij kan drinken is natuurlijk altijd leuk.”
Klassiek maar anders. Doe mij er maar meer van!
Foto: Nederlands Blazers Ensemble
Credits: Peter Lodder