I’m gonna make him an offer he can’t refuse.
De iconische quote van Don Vito Corleone kennen we allemaal. Maar naast de legendarische dialogen uit de Godfather, heeft ook de meeslepende filmmuziek bijgedragen aan het grote succes. De soundtrack werd gecomponeerd door Nino Rota, die eind jaren vijftig wereldberoemd werd met zijn scores voor de films van Franco Zefirelli. Het thema van The Godfather van Francis Coppola maakte hem uiteindelijk onvergetelijk. De Belgische harpiste Anneleen Lenaerts wijdde een compleet album aan Nino Rota.
Anneleen Lenaerts speelt The Godfather
Hollywood met Italiaanse roots
We noemen Nino Rota gemakkelijk in één adem met grote filmcomponisten als Hans Zimmer, James Horner of John Williams. Maar wie is Nino Rota? Geboren in Milaan (1911-1979), stond de wieg van Giovanni Rota Rinaldi in een muzikale familie. Op 4-jarige leeftijd werd de kleine Nino al achter de piano gezet en beschouwd als een muzikaal wonderkind. Hij studeerde aan de Academia di Santa Caecilia in Rome, waar hij op zijn elfde een heus oratorium componeerde en vier jaar later zijn eerste opera op papier zette. Dankzij de legendarische dirigent Arturo Toscanini maakt hij de oversteek naar de Verenigde Staten (Philadelphia), waar hij populaire componisten als Gershwin, Porter, Copland en Berlin leerde kennen. Hij brak pas echt door vanaf 1955, toen hij ging samenwerken met Federico Fellini. Dit legde de basis voor zijn legendarische composities voor La Dolce Vita, La Strada, Romeo e Giulietta en Amarcord. Rota werkte samen met grote regisseurs uit zijn tijd, waaronder met Luchino Visconti voor “Il gattopardo” en met Francis Ford Coppola voor The Godfather. Voor The Godfather II ontving hij zelfs een Oscar.
Pareltjes van Nino
De Belgische harpiste Anneleen Lenaerts – sinds 2010 eerste harpsoliste bij de Wiener Philharmoniker – zette een van haar albums volledig in het teken van Nino Rota. Ze vindt het belangrijk om juist ook de “klassieke” componist te laten horen, hoewel die eigenlijk best dicht bij de filmmuziek ligt. Anneleen krijgt op haar album het gezelschap van fluitist Emmanuel Pahud, het Brussels Philharmonic en dirigent Adrien Perruchon. Naast Rota’s werk voor harp en fluit speelt Anneleen vijf van Rota’s bekendste filmthema’s, in een arrangement van Daniel Cappelletti voor harp en strijkorkest. De muziek is toegankelijk, meeslepend en kleurrijk. Anneleen beschrijft dit zelf als volgt:
“De werken die Nino Rota voor harp schreef zijn echte pareltjes, of het nu het concerto is, de sonate voor fluit en harp of zijn Sarabanda e Toccata. Het lijkt wel alsof hij het instrument zelf kon bespelen, want hij laat de harp met een ongelofelijk gemak op zijn meest natuurlijke manier klinken, zonder hierbij technische uitdagingen uit de weg te gaan. Nino Rota blijft bovendien steeds trouw aan zijn eigen stijl.”
Rota’s muzikale taal is die van de eenvoud, waarin desondanks een innerlijk contrast schuilgaat. Zo kan hij met de grootste ongedwongenheid een lichte, frivole melodie ook melancholisch doen klinken, aan feestgedruis een zwaarmoedig karakter meegeven of een ouderwetse melodie in een vingerknip nieuw leven inblazen. Het gebeurt allemaal met een overweldigend eerlijke spontaniteit, zodat hij de toeschouwer direct weet te raken. Alsof je een film zonder beelden bekijkt, maar toch meteen geboeid bent door het verhaal.
La Dolce Vita door Anneleen Lenaerts
Erfenis van Nino
Dit is ook hoe Nino Rota wenste herinnerd te worden: hij componeerde pure emoties, voorzien van een vleugje nostalgie, optimisme en een gezonde portie humor. Want wat is er mooier dan je publiek in een oprecht emotioneel verhaal mee te nemen of een moment van pure blijdschap te bezorgen? Anneleens antwoord is helder: “Voor mij is dat zijn belangrijkste muzikale boodschap, die ik heel graag met deze opname wil delen.”
Wil je meer weten over Anneleen Lenaerts? Bekijk het interview: