Zonder concerten op de agenda is het lastiger geworden om nieuwe artiesten en hun muziek te ontdekken. Daarom laten we in een serie portretten artiesten aan het woord om te praten over hun werk. In deze editie introduceren we de 26-jarige pianist Dylan Viset uit Rotterdam, die zijn muziek onder de artiestennaam ‘15.’ uitbrengt.
Tussen rock, metal en klassiek
Thuis stond vroeger vrijwel altijd muziek aan. Mijn vader was gitarist en mijn moeder speelde piano. Mijn vader hield wat meer van rock en metal, terwijl mijn moeder juist meer van de rustige muziek was, waaronder klassiek. Bijna elke dag kwam er wel een ander genre voorbij. De klassieke muziek die gedraaid werd, was vaak Debussy of Chopin, wat ik altijd al prachtig heb gevonden. Hierdoor ben ik pianolessen gaan volgen toen ik zes jaar was.
Filmmuziek als compromis
Vervolgens ben ik naar de havo voor Muziek en Dans gegaan. De klassieke kant schrok mij door het bizar hoge niveau een beetje af. Ik koos er daarom voor om de lichte muziekkant te volgen. In deze tijd kwam ik meer in aanmerking met bluesbandjes en popmuziek en begon ik met het componeren van filmmuziek op de iPad die thuis lag.
Afkeer van de muziek
Na de havo ben ik naar het Rotterdams Conservatorium gegaan, oorspronkelijk als toetsenist. Ondertussen was ik steeds meer bezig met het produceren van elektronische muziek en kon ik mijn draai als pianist niet echt meer vinden. Hierdoor ben ik na een half jaar overgestapt naar Creative Producing. In de jaren daarna heb ik veel muziek geproduceerd (voornamelijk EDM/Dubstep/Trap), speelde ik als toetsenist in een poprockband en begon ik met het maken van muziek voor commercials. Nadat we met de band besloten om er mee te stoppen, heb ik lange tijd geen muziek meer gemaakt. De elektronische muziek die ik maakte, voelde niet meer persoonlijk. Mijn focus kwam te liggen bij filmen, wat ik eigenlijk een stuk leuker begon te vinden dan het maken van muziek – ondanks dat ik het moeilijk vond om aan mezelf toe te geven.
Verdriet voedt creativiteit
In 2018 overleed mijn vader. Ik ben toen direct weer achter de piano gaan zitten. Muziek maken voelde weer eerlijk en kwam opnieuw vanuit mijn eigen gevoel. Helemaal alleen achter mijn piano, zonder verdronken te worden in duizenden synth-presets, was iets wat ik enorm gemist had. Hier kwam mijn eerste single ‘While/Asleep’ uit en ben ik ’15.’ gestart.
Mijn inspiratie haal ik nu vooral uit de mensen om mij heen. Het ouder worden van mijn zusje, de liefde voor mijn vriendin, maar ook het trots maken van mijn vader. Vaak schrijf ik muziek niet met een concreet idee in mijn hoofd, maar begint het vanuit een gevoel. Als ik het na een aantal maanden terugluister, realiseer ik me waar het gevoel vandaan kwam toen ik het schreef, waardoor de compositie zichzelf de betekenis geeft.
Ben je ook muzikant en wil je verhaal vertellen? Neem dan contact met ons op.