De bandoneon wordt vaak met melancholische Argentijnse klanken en vurige tangodansers geassocieerd, maar Gwen Cresens laat zien dat de buikorgel nog veel meer te bieden heeft. De Belgische accordeonist, bandoneonist, arrangeur en componist studeerde klassieke accordeon aan het conservatorium van Antwerpen en volgde masterclasses bij diverse Grootmeesters. Hij componeerde en arrangeerde voor Orquesta Tanguedia, Kommil Foo, de Filharmonie, Boudewijn de Groot. Voor Maestro Music nam hij een week lang foto’s van zijn artiestenleven.
Bandoneon of accordeon?
Beide instrumenten zijn in feite een uitvergrote versie van de mondharmonica, alleen wordt de lucht door een balg geblazen en ontstaan de verschillende tonen door het drukken van knoppen en toetsen die de lucht langs metalen strippen leiden en deze laten trillen. Deze trillende strippen, ook wel doorslaande tongen genoemd, produceren het geluid. Waar het bij een accordeon niet uitmaakt of je eraan trekt of duwt, produceert dat bij een bandoneon wel degelijk verschillende tonen. Hoe klinkt dat? Luister naar de playlist Rise of the Classical Accordeon.
De week van Gwen
Mijn week begon met een concert in Aosta, Italia met Filip Jordens’ Homage à Brel. Op ontdekkingstocht door de stad, kwam ik ‘toevallig’ dit monumentale kunstwerk tegen.
Mijn vlucht naar Brussel werd geannuleerd, dus ging ik een dagje naar de bergtop.
De dag erop ging ik op staatsbezoek met het Belgische koningspaar naar Canada. We speelden er een concert in Ottawa.
Ik speelde een van mijn eigen composities in duo met pianist Maarten Lingier, begeleidde Filip Jordens met een een aantal Brel nummers en de fantastische zangeres Marie Nicole Lemieux met een Handel aria. Wonderlijke combinatie: accordeon-Haendel!
Op het vliegtuig terug ben ik rijkelijk multimediaal verwend.
Helaas geen remedie tegen de snurkende Russische buurman, of de huilende baby op de rij voor mij.
Terug in Brussel direct op de trein richting Frankfurt:
In Frankfurt had ik een CD-presentatie met het Jaan Bossier Quartet samen met zangeres Amparo Cortes. Deze tekening is van de hand van bassist Axel Ruge:
Op het einde van deze boeiende week met vele reizen eindigen we in Aalst. Samen met zangeres Karla Verlie spelen we Viva Dalida, een concertprogramma opgedragen aan de 31 jaar geleden overleden superster.
Ook al ziet het podium hier nog een beetje uitgestorven uit, het was een uitverkocht concert voor een fantastisch publiek.
Al was het niet makkelijk om er te geraken.
