Het is je vast niet ontgaan: de première van No Time To Die, de nieuwste James Bond film, is door de producten uitgesteld naar 12 november aanstaande vanwege de ontwikkelingen rond het coronavirus. Vanwege het sluiten van vele bioscopen in andere landen zou de film bezoekers missen. Heel erg vervelend voor de fans natuurlijk, want zij kijken hier al tijden naar uit.
Tot die tijd willen we je graag blij maken met de iconische muziek uit eerdere films. Er is geen twijfel over mogelijk dat muziek een film kan maken of kraken. Toch staan we hier maar weinig bij stil en dat is zonde! Daarom zochten wij 007 klassieke hoogtepunten voor je op uit een van de succesvolste filmreeksen aller tijden!
The Spy Who Loved Me
Geen Bond zonder schurk. In iedere film krijgt Bond de opdracht de plannen van een (meestal) vileine excentriekeling te dwarsbomen. Van Ernst Stavro Blofeld (je weet wel, die met dat litteken en die witte kat op z’n schoot) en Goldfinger tot Max Zorin en Le Chiffre: stuk voor stuk zijn ze gevreesd. Wat ze nog meer gemeen hebben is hun verfijnde uitstraling. Grote landgoederen, chique diners en fancy butlers, het past allemaal in het plaatje van de ‘high class criminal’. De keuze voor klassieke muziek draagt hier ook voor een deel aan bij. Een bad guy die Mozart luistert, da’s toch wel wat anders dan een ordinaire witwas-crimineel. Zo ook in de Spy Who Loved Me, waarin Karl Stromberg de bad guy uithangt. Wanneer hij zijn ‘geliefde’ aan de haaien in zijn aquarium voert, speelt ondertussen Air on the G String, een bewerking van het tweede deel van Johann Sebastian Bachs Orkestrale Suite Nr. 3. Ten onder in stijl, daar gaat het om. Later zullen we ook nog kort het toepasselijke Aquarium uit Saint-Saëns’ Le Carnaval des Animaux horen.
Verder in deze Bond film: Mozart’s Piano Concerto No. 21 en Nocturne Nr. 8 van Chopin.
Moonraker
Een echte schurk steekt ook zelf zijn handen uit de mouwen. In Moonraker wordt James Bond door sir Hugo Drax ontvangen onder het genot van een stukje Chopin (Raindrop Prelude).
Of wat dacht je van deze achtervolgingsscène op de hovercraft door de straten van Venetië, begeleid door de Tritsch-Tratsch-Polka van Johann Strauss II? In het originele stuk refereert Tritsch-Tratsch waarschijnlijk naar het geroddel in Wenen uit die tijd (vergelijk: chit-chat in Engels), waardoor het aansluit bij de hilarische achtervolging in de film (die tot veel geroezemoes in de stad leidt).
We blijven bij Moonraker, maar duiken de romantiek in. Jaws, de enge huurmoordenaar van 2.18 meter met stalen gebit vindt aan het einde van de film zijn ware liefde na een bijna fatale crash. Uiteraard zou dat nooit kunnen werken zonder de passende muziek van Prokofjevs Romeo en Julia. Oordeel zelf:
Quantum of Solace
De keuze voor klassieke muziek beperkt zich niet alleen tot de films uit de vorige eeuw. Ook in Quantum of Solace (2008) zien we Bond in klassieke setting tijdens Puccini’s opera Tosca in Oostenrijk. Tijdens de uitvoering probeert het Quantum-netwerk ongestoord hun criminele plannen te bespreken. Bond steekt daar uiteraard een stokje voor.
Spectre
We houden het even bij opera, maar nu in de (tot dusver) laatste film Spectre. Wanneer Lucia Sciarra – weduwe van een van Bonds slachtoffers – thuiskomt, wacht de dood haar op in de vorm van twee gewapende mannen. Lijdzaam ondergaat Lucia haar lot, prachtig aangezet door een long take van de beeldschone Italiaanse (Monica Bellucci) en de inzet van de trage aria Cum dederit van Vivaldi. Bond weet de slachting te voorkomen, waarna de aria gelijk een mooie inleiding is voor een klassieke vrijpartij.
Dum di-di dum dum: catchy titelsong
“The name is Bond, James Bond.” Bij het horen van deze zin neurie je bijna automatisch het befaamde “Dum di-di dum dum” mee. En dit lijstje is natuurlijk niet compleet zonder mention van de James Bond theme. Volgens kenners wordt het onterecht toegewezen aan Monty Norman, die het stuk schreef voor Dr. No uit 1962 waarna het ook voor From Russia with Love gebruikt werd. Het nummer was daarvoor echter al bewerkt door John Barry, die, verschillende rechtszaken ten spijt, nooit de volledige credits zou krijgen. Zuur voor Barry, die nog wel de muziek voor elf andere 007-klassiekers mocht maken, maar aan royalties voor dit intro minstens een half miljoen pond misliep. Van Barry weten we dat hij een grote voorliefde had voor Russische componisten uit de romantiek. Een snufje daarvan horen we soms nog terug in de verschillende Bond-muziek: in combinatie met zware heavy jazztonen ontstaat er zo een melancholisch contrast.
Volgens sommige vertoont het thema overigens overeenkomsten met Jean Sibelius’ Cassazione, Op. 6. Bedoeld of onbedoeld lijkt het riff (ostinato) van Monty Norman op drie repeterende noten uit Sibelius’ stuk. Hoor jij dat ook?
The Living Daylights
Dat niet alleen de klassieke muziek, maar ook de instrumenten zelf tot het arsenaal van de Britse geheime agent behoren, bewijst The Living Daylights. Vergeet de Aston Martin DB5; tijdens de spannende achtervolging door de sneeuw gebruikt Timothy Dalton de cellokoffer van bondgirl én celliste Kara Milovy als slee. De cello dient vervolgens heel handig als afweergeschut tegen rondvliegende kogels. Je moet toch wat als je maar één keer leeft.
Klassieke Bond Medly
Tot slot willen we je deze niet onthouden. Een fantastische medly van de mooiste Bond-nummers, uitgevoerd door een live orkest. Heb jij Goldfinger wel eens in een klassieke uitvoering gehoord?
Bond en klassiek, het blijkt een gouden combinatie. Vanaf de jaren zestig is er een rode draad van klassieke muziek te bespeuren in de Britse filmreeks, die eigenlijk verrassend goed aansluit bij de wereld van bad boys, Bondgirls en snelle auto’s. Wij kijken uit naar Bond 25!
Krijg je geen genoeg van klassieke filmmuziek? Ontdek onze playlist.